Zoulfa Katough

„Dopóki rosną cytrynowe drzewa, nadzieja nigdy nie umrze”. Ta książka jest mocna, smutna, traumatyczna, ale niesamowicie cieszę się że ją przeczytałam. Salama to młoda kobieta, której marzeniem jest skończyć studia farmaceutyczne i zacząć pracę w zawodzie. Jako obywatelka Syrii toczy każdego dnia walkę o przetrwanie. Wojna zbiera surowe żniwo wśród cywilów, a ona zostaje wciągnięta do szpitala jako chirurg. Pomaga rannym, operuje, służy jak tylko może mimo braku kwalifikacji. Dziewczyna cierpi na PTSD, przez co ma codzienne halucynacje pod postacią pewnego mężczyzny, który próbuje ją na każdym kroku złamać, pokazując jej świat i przyszłość od jak najgorszej strony. Czy młoda farmaceutka przetrwa w kraju objętym wojną, któremu jest oddana bez reszty? Czy odnajdzie siłę i wsparcie w walce o lepsze jutro? Historia Salamy była absolutnie piękna, choć nie raz złamała mi serce. Jestem w szoku jak można być niesamowicie oddanym ojczyźnie, która każdego dnia obdziera człowieka z jakiejkolwiek nadziei. Główna bohaterka jest bardzo silna, ale każdego dnia jej trauma i to z czym musi się mierzyć w szpitalu łamią ją kawałek po kawałku. Spotyka jednak na swojej drodze mężczyznę, który pomaga jej przywrócić radość i rozbudza w niej wiarę w lepsze jutro. Salama będzie też niestety mierzyć się z ogromnym poczuciem winy, przez to co przyszło jej postawić na szali dla bezpieczeństwa własnego i bliskich. To jak dzielną jest kobietą, pokazuje tylko ile można z siebie dać w imię miłości - nie tylko tej między dwojgiem ludzi. Czytajcie to, przygotujcie sobie paczkę chusteczek, ale na prawdę warto!